Mateuszu, w swojej twórczości poszukujesz i często sięgasz do korzeni muzyki, także tej na Bożą chwałę. A jak wyglądały Twoje początki i jak do tego doszło, że trafiłeś na scenę?

– Zanim była jakakolwiek estrada czy scena i publiczne śpiewanie, to miałem doświadczenie muzykowania, śpiewania, oddawania Bogu chwały w rodzinie i w kościele. I od zawsze muzyka była dla mnie sposobem porozumiewania się, komunikacji. Gdy miałem osobiste spotkanie z Jezusem, to wydawało mi się, że w taki sposób też będę się komunikował z Nim i z innymi ludźmi przez pisanie piosenek. Zajęło mi to rzeczywiście parę lat, jeszcze jako młody chłopak, gdy zacząłem tworzyć utwory i z tym były związane też późniejsze publiczne występy. Ale moja babcia, mój dziadek, moi rodzice śpiewali pieśni pochwalne, w tym wyrastałem.

Dlaczego postanowiłeś jednak iść w rodzinne ślady i oddać ten swój talent Bogu, a nie zająłeś się na przykład muzyką popularną? Jak przecież wspomniałeś, chciałeś wyrażać się poprzez pisanie piosenek.

– Wydaje mi się, że ze sztuką jest tak, że ona jest zawsze aktualna. W tym sensie, że jest mocno związana z naszą refleksją nad światem, z naszymi przeżyciami, tak po prostu mają twórcy. I u mnie to doświadczenie życia z Bogiem było i jest znaczące. I od samego początku wiedziałem, że w jakieś części mojego artystycznego życia, to będzie miało znaczący wpływ na to, jak będę tworzył. Wspomniałeś o muzyce, ale ja robię jeszcze inne rzeczy jako artysta, choć rzeczywiście moja twórczość muzyczna jest mocno przesiąknięta tym doświadczeniem spotkania z Bogiem.

Jesteś autorem utworów, których co najmniej kilka śpiewają kościelne wspólnoty rozsiane po Polsce, ale podejrzewam i po świecie. Jak to przyjmujesz? Jakie uczucia towarzyszą temu, że napisałeś pieśni, które stały się znane i „trafiły pod strzechy”?

– Przede wszystkim jest to wdzięczność Bogu za to, że moje życie zainicjował i że dzięki jego wierności mogę żyć dalej. I jeszcze radość, że mogę być przydatny dla innych ludzi z tym, co tworzę.

Te Twoje pieśni można usłyszeć także podczas „Strefy Chwały”, której byłeś tegorocznym gościem. Jak ważny jest dla Ciebie udział w takich spotkaniach ludzi, którzy starają się żyć na co dzień wartościami zaczerpniętymi z Ewangelii?

– Cieszę się, że po latach wróciłem na „Strefę Chwały” i że spędziłem tam dwa dni. Samo spotkanie z ludźmi jest dla mnie ważne. Ono jest zaskakujące, bo nie chodzi tylko o ten czas, kiedy wchodzę na scenę i na niej występuję, ale to rozmowy z innymi są istotne. Tym bardziej, że „Strefa Chwały” to spotkanie już wielu pokoleń i też takie historycznie dosyć bogate. Dla mnie było super powrócić tam i przyjrzeć się temu, co się dzieje i co ludzie przeżywają.

Jesienią wystąpisz podczas koncertu galowego Festiwalu Nowej Kultury. Czy czujesz się twórcą Nowej Kultury?

– Nigdy o sobie tak nie myślałem, nie umieszczałem się w takim kontekście jako twórca Nowej Kultury. Czuję się w ogóle twórcą kultury jako takiej. Czy ona jest „Nowa” w tym sensie, który nawiązuje do słów księdza Franciszka Blachnickiego, to trudno mi powiedzieć. Ale mam nadzieję, że ona jest „odnowiona”.

A co się teraz dzieje w życiu artystycznym u Mate.O? Nad jakim projektem pracujesz?

– Od kilku miesięcy żyję przygotowaniami do nagrań albumu nazwanego roboczo „Pieśni Naszych Ojców 2”. Jestem w fazie wybierania utworów, ich aranżacji, razem z producentem płyty Jankiem Smoczyńskim. To mnie fascynuje. Byłem mocno zaangażowany w „Studium Nowego Psalmu”. I to jest taka nowa rzecz, którą się zajmuję, czyli towarzyszenie w rozwoju autorom pieśni uwielbienia. Po roku pracy w „Studium Nowego Psalmu” powstała wspólnota piesniopisarze.pl, której jestem częścią. „Nowe pieśni na nowe czasy” tak brzmi nazwa tego czym się teraz zajmujemy, czyli pisaniem nowych pieśni uwielbiania dla polskiego Kościoła.

Jeszcze przed wakacjami miałeś okazję być współorganizatorem spotkania zespołu Hillsong United z twórcami muzyki uwielbienia z Polski. Czy Twoim zdaniem takie wydarzenia są potrzebne środowisku polskiej sceny uwielbieniowej?

• Rzeczywiście spotkaliśmy się w takim mniejszym gronie przed czerwcowym koncertem Hillsong United z autorami piosenek, z liderami uwielbienia, z muzykami i wokalistami, w takiej grupie około stu pięćdziesięciu osób, żeby porozmawiać na temat twórczości, inspiracji czy procesu twórczego. Byłem gospodarzem tego spotkania i cieszyłem się bardzo, widząc tak wielu różnych ludzi, którzy przyjechali z całej Polski. Potrzebujemy siebie nawzajem, by rozmawiać i by się inspirować, ale i również się uczyć. W ramach inicjatywy piesniopisarze.pl – platformy spotkań, inspiracji i edukacji – byliśmy partnerem głównego organizatora tego wydarzenia – 1On.pl. Widzę, że my, Polacy, bardzo potrzebujemy miejsc, które inspirują nas do tworzenia. Nie tyle do zachwycania się tym, co ktoś zrobił – czyli w tym przypadku Hillsong United. Nie tyle kopiowania tego i powtarzania na swój sposób, lecz potrzebujemy twórczości, nowego opisywania swoich doświadczeń. Zresztą przed nami kolejne niesamowite spotkanie dla autorów pieśni uwielbienia, liderów i muzyków. Już 8 listopada w Gliwicach przed koncertem Kari Jobe będziemy mogli porozmawiać z samą artystką, jej mężem – Codym Carnesem oraz z Martinem Smithem. Korzystając z okazji zapraszam wszystkich zainteresowanych do udziału w tym spotkaniu i oczywiście na sam koncert, który będzie wielkim świętem Kościoła w Polsce.

Opowiedz proszę, gdzie na co dzień można mieć kontakt z Twoją wrażliwością, bo jesteś dość aktywnym twórcą…

– Poza tym, że w ciągu roku ruszam na koncerty, na które wszystkich bardzo serdecznie zapraszam, to zachęcam również do śledzenia moich profili w mediach społecznościowych. Tam na bieżąco informuję o tym, czym się zajmuję. Zapraszam również do tego, żebyście nagrali ze mną płytę „PNO2”, dlatego, że powstanie tego albumu będzie możliwe dzięki realnemu i praktycznemu wsparciu innych osób. Informacje na temat zrzutki na tę płytę odnaleźć można w moich mediach społecznościowych. W ostatnim roku prowadziłem także dwie audycje w Radiu Profeto, w tym w piątkowy wieczór program „W niezłym lesie” – o spotkaniach z samym sobą, z drugim człowiekiem i z Jezusem. I na koniec zachęcam także do wsparcia projektu „Nowe pieśni na nowe czasy”, a wszystkie informacje na ten temat podaję w mediach społecznościowych.

Mam nadzieję, że do zobaczenia i do usłyszenia już wkrótce. Dziękuję za rozmowę.

• Dziękuję również. Do zobaczenia.

Rozmawiał: Piotr Wojtowicz

The post Mate.O: moja twórczość jest przesiąknięta doświadczeniem spotkania z Bogiem first appeared on Radio Nowa Kultura.

Od najmłodszych lat występujcie na scenie. Czy po prostu nie miałyście innego wyjścia? (śmiech)

Dagmara: – Tak, występujemy od najmłodszych lat i chyba nikt wielce nas o zdanie nie pytał (śmiech). Ale nigdy też się przed tym nie buntowałyśmy. Przyznam za to, że nigdy nie lubiłam występów „domowych”. Zawsze mi się wydawało, że goście rodziców, dla których miałyśmy coś zaśpiewać, nudzą się i nie chcą tego słuchać. Dopiero teraz, gdy mam więcej lat, sama widzę jakie to słodkie.

Martyna: – Ja chyba też nigdy nie zbuntowałam się na tyle, żeby przestać to robić. Ten stres był jak widać do udźwignięcia.

Ale te występy nie brały się przecież znikąd, bo rodzina zanurzona jest w muzykę…

M: – Tata zawsze grał na fortepianie, brat i siostra ćwiczyli, bo byli w szkołach muzycznych. My byłyśmy najmłodsze i tą muzyką otoczone cały dzień. Ja do dzisiaj uwielbiam, gdy ktoś zaczyna ćwiczyć. Do tego stopnia, że w mieszkaniu mam pianino elektryczne, choć sama na nim nie gram. W razie, gdyby odwiedził mnie ktoś, kto potrafi, jest to priorytetowy mebel (śmiech).

To czy w planach jest nauka gry na pianinie?

M: – Mam świadomość tego, jak bardzo bym musiała się skupić i jaki to jest nakład pracy. Niestety jestem już na etapie: „Wiem, czego nie wiem” i to nie jest tak, że wystarczy mi poznać parę akordów, tylko będę wiedziała, jakiej potęgi wiedzy o teorii muzyki czy harmonii nie mam. Na razie mnie to blokuje, choć być może to się jeszcze kiedyś odmieni.

Od dłuższego czasu śpiewacie w chórkach z Anią Dąbrowską, od kilku lat funkcjonujecie na scenie jako Siostry Melosik. Jak do tego doszło, że postanowiłyście występować w bliźniaczym duecie?

D: – Występowanie pod własnym szyldem od zawsze było celem, a śpiewanie chórków u Ani to miała być krótka historia. Przedłużyła się trochę, a nawet bardzo – na wiele lat, ale to jest owocna współpraca. Nie tylko ze względu na koncerty, ale i obserwowanie Ani przy pracy i kontakty, które dzięki temu zdobyłyśmy a które nam teraz pomagają. I to jest duży plus. Poza Anią jednak nie przyjmujemy chórkowych propozycji. Siostry Melosik – ten nasz siostrzany duet – to był i jest priorytet.

Jednak sama nazwa – Siostry Melosik – pojawiła się scenicznie trochę później…

M: – Ona pojawiła się późno, bo wcześniej śpiewałyśmy covery, a ich wykonywanie jako Dagmara i Martyna Melosik jest czymś innym niż podpisanie siebie, jakoś już ostatecznie, jako autorek. Dlatego rzeczywiście zaczęłyśmy wypuszczać swoje rzeczy jako Siostry Melosik dosyć późno, gdy zaczęłyśmy pisać piosenki. Czasami zastanawiam się tylko, czy nie warto było trochę dłużej pomyśleć nad nazwą zespołu, żeby było to cokolwiek mniej oczywistego. Dagmara twierdzi, że nie jest źle, ja za to chciałabym, żeby zespół nazywał się „Martyny” (śmiech). W taki sposób w dzieciństwie określali nas sąsiedzi, którzy nawet nie próbowali nas rozróżniać, tylko dzwonili domofonem i pytali: Czy wyjdą „Martyny”? Albo: Czy są „Dagmary”? Wiadomo, że ja wolałabym nazwę „Martyny”. Byłoby to lepsze (śmiech).

Występujecie już od dłuższego czasu na scenie. Czy to co już udało się Wam osiągnąć przyszło łatwo?

D: – Nasze ambicje na pewno nie są jeszcze zaspokojone, ale wkroczyłyśmy na drogę, która daje nam już sporą satysfakcję. Oczywiście są różne etapy. Bywają takie fajne skoki i niespodzianki, jak na przykład zdobycie Nagrody Publiczności podczas „Debiutów” na festiwalu w Opolu. Ale codzienność jest inna. Nie chcę mówić „żmudna”, bo to się może kojarzyć z jakimś trudem, chociaż on też jest w tej całej układance. Praca nad piosenkami, nad muzyką, to jest coś, co po prostu trzeba cierpliwie robić. Wolałabym, żeby częściej przychodziły wielkie natchnienia i żeby w jeden wieczór powstawała cała płyta. Nie mówię, zdarza się napisać coś „od ręki” – tak było w przypadku tekstu do „Równocześnie”, czy muzyki do „Coś nie tak”. Ale na ogół jest tak, że chwytam za gitarę i próbuję pisać piosenki – ten mało romantyczny system lepiej zdaje u mnie egzamin (śmiech).

M: – Pytasz, czy było łatwo? Do pewnego momentu bardzo, ale potem zaczęły się trudności. Doceniam te czasy, kiedy wszystko przychodziło jak „za pstryknięciem palców”. Co konkurs to wygrana – to była taka ścieżka. A potem się okazało, że trzeba jednak poprzebijać głową różne „mury” i po części się udało, a po części się to dzieje.

A gdy przychodziły te trudniejsze momenty, to czy wiara, zaufanie Bogu pomagały to przetrwać?

M: – Czasem pomagała, a czasem pojawiała się frustracja i niezrozumienie. O co chodzi? Dlaczego jest tak trudno? Chyba każdy przechodzi przez takie chwile. Myślę, że wiara pomaga, ale nie w pewności, że kiedyś kariera „odpali”, ale raczej w zaufaniu, że czy to się uda czy też nie, to wszystko jest w porządku. Jest się kochanym. Jest się chcianym. Jest się ważnym. I można się trochę wyluzować w tym swoim pomyśle na siebie. A że „prawo natury” mówi, że gdy jest mniej presji, to rzeczy idą dużo łatwiej, więc gdy jest mniej frustracji i napięcia, to i ta praca robi się przyjemniejsza.

D: – Ja też nie miałam nigdy takiego odruchu, by wymadlać różne rzeczy. Moja wiara bardziej polega na dziękowaniu i mówieniu o tym, za czym tęsknię. Bez układów w stylu – jakaś ilość modłów za singiel, a jeszcze większa – za płytę (śmiech). Tak jak mówi Martyna, to jest ogólnie poczucie tego, że ta własna wartość płynie nie z ilości sprzedanych płyt. Ale też, że nie ma w tym nic złego, by chciało się ich sprzedać jak najwięcej. Chcę to podkreślić, bo jest to jakaś ewolucja we mnie. Kiedyś życie wiarą mi się kojarzyło z przesadną skromnością, teraz już nie. Gdy mam w sobie jakąś ambicję, to mam świadomość, że to jest ok i że to pragnienie nie jest znikąd.

Przez wiele lat śpiewałyście podczas wieczorów uwielbienia z zespołem „Coraz Bliżej” w kościele pallotynów przy ulicy Skaryszewskiej na warszawskiej Pradze. Jak do tego doszło? Dlaczego swój czas i talent postanowiłyście oddać w ten sposób Stwórcy?

D: – Wychowałyśmy się w pallotyńskiej parafii w Poznaniu i jakoś tak „z rozpędu” zajrzałyśmy do pallotynów po przeprowadzce do Warszawy. Poszłyśmy na mszę świętą i po niej ówczesny proboszcz zaprosił nas na kawę. Nie wiemy, skąd nas kojarzył. Ale widocznie w tym pallotyńskim świecie byłyśmy dość rozpoznawalne.

M: – W „Coraz Bliżej” odpowiadałyśmy za tłumaczenia nowych piosenek, których jeszcze nie było na rynku polskim. To było dla mnie kreatywne zajęcie i bardzo lubiłam to robić. Sprawiało mi dużo satysfakcji, gdy widziałam, że w ludziach te teksty „rezonują” i że się nimi modlą.

Teraz cofnijmy się o siedem lat – do Światowych Dni Młodzieży w 2016 roku w Krakowie. Zaśpiewałyście wówczas podczas wieczoru uwielbienia w Brzegach. Myślę, że jak do tej pory to była największa publiczność przed jaką miałyście okazję wystąpić. Jak to wspominacie? Jakie to było przeżycie dla Was?

D: – Nie wiem, na ile to był stres, a na ile fakt, że scena ze względów bezpieczeństwa była oddalona o kilkadziesiąt metrów od publiczności, ale ja w ogóle nie widziałam tych tłumów. Może to i lepiej. (śmiech) Natomiast sam charakter imprezy i wszystkie obostrzenia antyterrorystyczne z nią związane sprawiły, że przeżycie było ogromne. Myśmy byli tam za każdym razem, codziennie po kilka razy sprawdzani, tak jakbyśmy wchodzili na lotnisko. To najbardziej pamiętam z tego wydarzenia.

M: – A ja ludzi w końcu dojrzałam, bo podniosłam oczy dość wysoko. To było niesamowite, morze światełek sięgających po horyzont. Dagmara sporo straciła (śmiech).

Kiedy odtworzyłem sobie nagranie Waszego występu podczas tego wieczoru w Brzegach, to w tym śpiewie wyczułem prawdziwą modlitwę. Podejrzewam, że to było jednak mocne przeżycie duchowe.

M: – To jest tak, że jeśli dostajesz informację, że jest zagrożenie terrorystyczne na bardzo wysokim poziomie, to się zastanawiasz, czy jest jakaś wartość większa niż twoje życie. Dlaczego jesteś gotów podjąć takie ryzyko? I jak odpowiadasz sobie w sercu, że dlatego, żeby jest coś po śmierci i że jest Jezus i że On żyje, to wtedy jest już „z górki”. Samo wyjście na tą scenę już było wyznaniem wiary, a co dopiero zaśpiewanie. Bardzo pomocna też okazała się obecność tych milionów pielgrzymów, ich wiara wzmacniała moją wiarę.

D: – Pamiętam jeszcze, że tego dnia, tuż przed koncertem, była sprawowana msza święta. I tam jeden z księży w trakcie kazania powiedział: „Pamiętajcie, że najważniejszy moment tego dnia jest teraz, na tym ołtarzu”. Zrobiło to na mnie duże wrażenie. Być może to była największa publiczność w dziejach i wspaniale. Jednak najważniejsze dla nas dzieje się codziennie w kościele i na każdej mszy świętej.

Krakowskie ŚDM to odleglejsza historia. Jednak kilka tygodni temu miałyście okazję po raz kolejny spotkać się z młodzieżą z całego świata. Co szczególnie zapadło Wam w pamięć i serca podczas pobytu na ŚDM w Lizbonie?

D: – Tego typu wydarzenia łączą w sobie aspekt koncertu i nabożeństwa. Tym razem zaśpiewałyśmy po polsku dla polskich pielgrzymów, co dało mi poczucie większej wspólnoty. Scena stała też zdecydowanie bliżej publiczności niż w Krakowie, dzięki czemu mogłam objąć wzrokiem wszystkich zebranych ludzi. To było pomocne w odczuciu znaczenia i mocy tego wydarzenia, w modlitwie.

M: – Dla mnie najbardziej znamiennym momentem pobytu w Lizbonie była rozmowa na placu przed kościołem, do którego poszłyśmy w niedzielę na mszę. Dwóch młodych chłopaków sprzedawało tam napoje. Po chwili wesołej gadki zapytali, czy mogą nam puścić satanistyczną muzykę. Powiedziałyśmy im, że jesteśmy tu na pielgrzymce i że każdy inny repertuar ucieszy nas bardziej. Wywiązała się krótka rozmowa, zaskakująco miła i głęboka. Skończyło się na tym, że z głośników poleciał jazz, a my dostałyśmy zniżkę na nasze soki (śmiech).

Martyna wspomniałaś przed chwilą, że wyjście na scenę w Brzegach podczas ŚDM 2016 było prawdziwym wyznaniem wiary. Wasze śpiewanie z „Coraz Bliżej” to także czytelne świadectwo tego, Kim jest dla Was Bóg. Jak to jest przyjmowane w środowisku show-biznesu, w którym pracujecie na co dzień?

M: – Ja nie czuję odrzucenia czy wykluczenia, ale wiem też, że sama nie pcham się tam, gdzie – wydaje mi się – nie czułabym się do końca dobrze. I nie mam takiego poczucia, że chcę być na każdym festiwalu, czy że muszę wszędzie wystąpić. Choć może to bardziej kwestia mojego temperamentu. Pozwalam sobie na to, żeby unikać zbędnej konfrontacji czy polemiki.

D: – Na początku to był chyba duży szok dla ludzi, którzy się z nami zetknęli i na przykład widzieli, że po sobotnim koncercie my w niedzielę idziemy do kościoła. I faktycznie było kilka lat zaciętej debaty i polemiki na temat wiary, że to przecież bez sensu. Miałam wtedy jeszcze poczucie, że moim zadaniem jest wszystkich nawrócić i przetłumaczyć, że jednak nie mają racji. Dzisiaj żyjemy w pokojowej akceptacji swoich różnic. Kto wie, czy w tym nie ma więcej ducha chrześcijaństwa, niż w tym całym wojowaniu i przekonywaniu. Po tak wielu latach w środowisku ludzie przyzwyczaili się do tego, że jesteśmy osobami wierzącymi i już to nie szokuje. Ale początki były faktycznie dość mocne.

A co teraz u Was muzycznie słychać?

D: – Wiosną wypuściłyśmy singiel „Afirmacje”, który jest zwiastunem naszej drugiej płyty. Prace nad nią są już mocno zaawansowane, chociaż wakacyjne koncerty wymusiły na nas przerwę od pracy w studiu. Tym razem do wpółpracy producenckiej zaprosiłyśmy Janka Smoczyńskiego i już słychać, że nasze piosenki pod jego producenckimi palcami zabrzmią bardziej współcześnie niż wcześniejsze nagrania. Zmiana producenta to zawsze świeży powiew, jaramy się (śmiech).

M: – Działamy. Piszemy teksty. Mamy głowy pełne pomysłów.

W jaką stronę to pójdzie? Uchylicie rąbka tajemnicy?

M: – Tym razem nie wszystkie piosenki napisałyśmy z gitarą w ręku, stąd tylko po części nawiążemy do kojarzonego z nami stylu pop/country. Oprócz tego na płycie pojawi się więcej brzmień wygenerowanych przez komputer czy syntezatory. Natomiast nadal nadrzędnymi wartościami pozostają dla nas melodia i harmonia, produkcja ma im wiernie służyć.

D: – Inne będą też teksty, w końcu kiedyś te złamane serca trzeba było posklejać (śmiech).

Jak minęły wakacje? Oczywiście byłyście w Lizbonie na ŚDM, ale czy lato to był dla Was czas wytężonej pracy czy odpoczynku?

D: – Na szczęście nie zabrakło ani tego, ani tego. Przerwy między koncertami spędzałyśmy w naszej kochanej Wielkopolsce, która pod względem piękna przyrody w niczym nie ustępuje Mazurom.

M: – Dłuższe wyjazdy wakacyjne zazwyczaj odbywamy jesienią. Ja po kilku ładnych latach odwiedziłam przyjaciół w USA, potem wspólnie z siostrami wybrałyśmy się na kilka dni do Neapolu.

Już wkrótce zagracie koncert w Czeladzi w ramach Festiwalu Nowej Kultury. Czy publiczność może spodziewać się także kilku nowych piosenek?

D: – W Czeladzi zagramy całą debiutancką płytę plus pierwsze zapowiedzi drugiej. Na pewno pojawi się też jakiś cover, przez lata nagromadziłyśmy ich tak dużo, że trudno się będzie zdecydować (śmiech).

To ja już nie mogę się doczekać. Do zobaczenia w Czeladzi!

D i M: – Do zobaczenia!

Rozmawiał: Piotr Wojtowicz

The post Siostry Melosik: mamy głowy pełne pomysłów first appeared on Radio Nowa Kultura.

O tej wyjątkowej postaci włoskiego artysty opowiedział główny organizator festiwalu Przemysław Kapituła.

– Finałowy koncert festiwalu w niedzielę 17 września w wykonaniu ulubieńca warszawskiej publiczności Włocha Ennio Cominettiego, który co roku z taką wielką atencją tu przyjeżdża i zawsze podkreśla: „Ja muszę w Polsce zagrać chociaż jeden koncert, bo ja po prostu bardzo lubię Polaków i uwielbiam tu grać”. I gra z wielkim powodzeniem. Te jego koncerty są takie bardzo znaczące i zapadające w pamięć, szczególnie jak zacznie jakiś utwór Ennio Morricone grać, bo to jest kolega. I on ten najsłynniejszy utwór Morricone z „Pasji” grywa z takim wyczuciem, że łzy się same cisną do oczu i wielokrotnie widziałem, jak różne panie płakały. I wiem, że on ma swoją wierną publiczność, ale oczywiście nie tylko dlatego, że gra ten właśnie utwór. Ja się bardzo cieszę na jego koncerty. W zeszłym roku, bezpośrednio po koncercie w ambasadzie włoskiej promował swoją książkę o związkach włoskiej i polskiej muzyki. Została wydana po włosku i powiedział, że być może będzie miał książkę przetłumaczoną na polski. I ostatnio pisał, że to tłumaczenie już jest. Myślę, że polscy muzykolodzy sobie z wielu tych faktów nie zdają sprawy. On pisze te książki w takim tonie niemuzykologicznym, dla nas wszystkich, dlatego każdy zainteresowany chętnie przeczyta, jeśli lubi muzykę. Tam są te wszystkie związki podkreślone, gdzie Chopin miał tę znajomość z Donizettim. Donizetti pisał na organy, więc można powiedzieć, że ten nurt muzyki operetkowej czy operowej, pisanej na organy, o temacie sakralnym, to jest w tym gdzieś wpływ Chopina, który z muzyką organową tak naprawdę miał niewiele wspólnego. Jeżeli my wykonujemy w tej chwili utwory Chopina na organy to nie jest zupełnie bez powodu. I o tym właśnie Ennio Cominetti pisze, i o wielu innych rzeczach, których ja nie znam. Dlatego on jest taki interesujący i te jego koncerty są takie ciekawe. On gra dużą liczbę koncertów, nawet kilkadziesiąt rocznie, a kiedyś grał więcej. Tam gdzie on mieszka jest jezioro Como, i jak tłumaczył, tam jest wiele zabytkowych kościołów i w nich są też zabytkowe instrumenty. I on miał tak plany koncertów ułożone, że objeżdżał te miasteczka. I jednego dnia grał w jednym, drugiego w drugim i tak dalej. To chyba w czasie epidemii COVID się trochę zachwiało. Oczywiście gra też za granicą na różnych festiwalach. „Człowiek renesansu” – i pisze, i dyryguje, powołał orkiestrę do życia. I to wszystko na wysokim poziomie. Do orkiestry i chóru wziął muzyków z La Scali, to był poziom w Polsce nieosiągalny. I Ennio Cominetti tym wszystkim dyryguje. A ktoś jak później spojrzy, że jego zespół wokalny to „Soli Deo Gloria” albo orkiestra „Cameristica Lombarda”, to nikt sobie nie zdaje sprawy z tego, że to są najwyższej jakości zespoły – podkreślił muzyk.

Koncert Ennio Cominettiego rozpocznie się w warszawskiej archikatedrze w niedzielę 17 września o godzinie 16.00 a więcej informacji na ten temat można odnaleźć w internecie pod adresem kapitula.org.

The post Ennio Cominetti na finał festiwalu „Organy Archikatedry” first appeared on Radio Nowa Kultura.

W ramach tego wydarzenia będzie miał miejsce konkurs piosenki religijnej. O wykonawcach, którzy będą rywalizować o laury opowiedziała główna organizatorka imprezy Joanna Wyrzykowska – prezes Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Diecezji Siedleckiej.

– W tym roku mamy zakwalifikowanych dwudziestu jeden wykonawców i co jest inne w porównaniu z poprzednimi edycjami to to, że mamy więcej solistów niż zespołów. Dużo więcej osób występujących solowo się do nas zgłosiło, co nas cieszy i pokazuje nam, że ta zmiana i wprowadzenie dwóch kategorii było dobrym krokiem. Style muzyczne jak co roku są różne. Mamy osoby rapujące czy śpiewające muzykę stricte uwielbieniową, mamy schole dziecięce, mamy zespoły grające mniej lub bardziej profesjonalnie, więc tak jak zawsze – co roku mamy szeroki przekrój i na pewno każdy, kto do nas przyjdzie na widownię, znajdzie coś dla siebie – powiedziała organizatorka.

Od tego roku wykonawcy w części konkursowej mogą prezentować utwory nie tylko w języku polskim.

– Międzynarodowy charakter słychać chociażby w tym, że zgłoszenia, które do nas napływały nie były tylko w języku polskim. Wykonawcy stwierdzili, że nie będą śpiewać jedynie po polsku, ale mamy też piosenki w innych językach. Dlatego ten międzynarodowy charakter od tego roku będzie się już gdzieś przeplatał – podkreśliła Joanna Wyrzykowska.

Kiedy i gdzie odbędzie się część konkursowa tegorocznego „Hosanna Festivalu?

– Festiwal zaczynamy w niedzielę 17 września mszą świętą o godzinie 10.00 w katedrze siedleckiej. Potem od godziny 12.00 będziemy w Centrum Kultury i Sztuki na przesłuchaniach konkursowych, które potrwają do wieczora. Po nich nastąpią obrady jury i wręczenie nagród oraz ogłoszenie wyników konkursu. A o godzinie 19.00 zaśpiewa „Armia Dzieci”. To jest taki młodzieżowy zespół uwielbieniowy. Byli u nas dwa lata temu i z ogromną chęcią przyjadą po raz kolejny i tą swoją radością, kolorami i śpiewem ubogacą nasz tegoroczny festiwal – stwierdziła organizatorka festiwalu.

Wszystkie szczegóły dotyczące wydarzenia dostępne są w intrenecie pod adresem hosannafestival.pl.

Radio Nowa Kultura sprawuje patronat medialny nad XXX Międzynarodowym Festiwalem Muzyki Chrześcijańskiej „Hosanna Festival” w Siedlcach.

The post Zbliża się jubileuszowe święto muzyki chrześcijańskiej w Siedlcach first appeared on Radio Nowa Kultura.

Główny organizator tego wydarzenia – Przemysław Kapituła z dużym uznaniem przedstawił artystę.

– W niedzielę 27 sierpnia w archikatedrze warszawskiej wystąpi laureat pierwszej nagrody konkursu organowego w Haarlem w Holandii w 1991 roku. To był bardzo znany i ceniony konkurs. Będzie to Stefan Kagl z Niemiec. On jest organistą Muenster czyli takiej katedry w Herford. I co ciekawe, rzeczywiście to może nie jest duże miasto z takim historycznym centrum. I z jednej strony jest pałac prezydenta miasta, bardzo znaczący. Ulicę się przechodzi i na wprost tego pałacu jest jego budynek. Bo tam pozycja organisty katedry jest tak znacząca, że nawet jego dom jest w ten sposób eksponowany. Z tyłu za tym domem jest ta katedra ze słynnymi organami i tam są koncerty. Organista – co wszyscy mówią – on ciągle gra. Jak nawet pojedzie na urlop to tam, gdzie są organy i tam też gra w kościele i występuje z koncertem. Pod tym względem jest niesamowity. Jest bardzo dobry i on tak fajnie gra – duże ręce, a tak jakby delikatnie dotykał klawiszy. I program koncertu jest bardzo zróżnicowany, piękny. Na koniec muzyka amerykańska, na pewno w Polsce niesłyszana – suita Whitlocka. Ja ten utwór znam z internetu, w Warszawie nie był wykonany – przyznał muzyk.

Wszystkie informacje na temat poszczególnych koncertów festiwalu „Organy Archikatedry” dostępne są w internecie pod adresem kapitula.org.

The post Koncert Stefana Kagla na festiwalu „Organy Archikatedry” first appeared on Radio Nowa Kultura.

Do udziału w tych wydarzeniach zachęca Joachim Mencel.

– Bardzo serdecznie zapraszam słuchaczy Radia Nowa Kultura na nasze koncerty – w sobotę 26 sierpnia zagramy w Krasnobrodzie a w niedzielę 27 sierpnia w miejscowości, która nazywa się sól. Zagramy w duecie czyli ja – Joachim Mencel na lirze korbowej a śpiewać będzie Basia Pospieszalska. Wykonamy program złożony z pieśni maryjnych. Większość z nich to są pieśni tradycyjne, także autorów anonimowych. Będziemy grać na przykład taki utwór, który nazywa się „Bądź wiesioła Panno Czysta” a pochodzi z XV wieku. Kieruje nami taka wewnętrzna potrzeba przypominania tych starych pięknych utworów, które już w większości wyszły z użycia. Ale oprócz tych nieznanych pieśni, wykonamy także kilka takich powszechnie znanych, również starych. Myślę, że publiczność postara się przyłączyć do nas, bo też to nami kieruje, by to była nasza wspólna modlitwa – przyznał muzyk.

Oba koncerty „Śliczna jak lilija” Basi Pospieszalskiej i Joachima Mencla będą towarzyszyć występom laureatów kranobrodzkiego XV Festiwalu Muzyki Organowej i Kameralnej „Per Artem Ad Astra”. Wydarzenia te odbędą się w sobotę 26 sierpnia o godzinie 19.00 w Sanktuarium Nawiedzenia Najświętszej Maryi Panny w Krasnobrodzie i w niedzielę 27 sierpnia o godzinie 12.30 w kościele pod wezwaniem świętego Michała Archanioła w Soli. Wstęp na koncerty jest wolny.

The post Basia Pospieszalska i Joachim Mencel z koncertami dla Maryi na Zamojszczyźnie first appeared on Radio Nowa Kultura.

Przemysław Kapituła, główny organizator festiwalu, przedstawił artystę, jak i koncertowy repertuar.

– W niedzielę 20 sierpnia o godzinie 16.00 wystąpi w archikatedrze warszawskiej Giampaolo Di Rosa. Jest to w tej chwili chyba najsłynniejszy włoski organista, który ma w swoim repertuarze wszystkie utwory Bacha, Sweelincka, Francka, Frescobaldiego i jeszcze kilku kompozytorów. On działa i we Włoszech i w Portugalii. W Rzymie jest organistą portugalskiego kościoła, gdzie organizuje co tydzień jeden koncert. Mają taką dobrą sytuację a w Rzymie dużo turystów i innych słuchaczy nie brakuje. Ten kościół jest stosunkowo mały, a organy bardzo duże, do tego stopnia, że niektóre piszczałki muszą być poziomo usytuowane, ponieważ pionowo nie mieściły się w kościele. Jest to rzeczywiście wirtuoz najwyższej klasy, co już udowodnił w archikatedrze warszawskiej. Zacznie „Fantazją chromantyczną” Jana Sebastiana Bacha w swojej transkrypcji na organy, później utwór Cesara Francka, Ferenca Liszta – „Pruludium” i „Fuga na temat B-A-C-H”. Tam, gdzie Liszt odnosi się właśnie do nazwiska Bacha, a B A C H to są klawisze. I Liszt w hołdzie Bachowi napisał ten utwór uznając jego wielkość. I na zakończenie koncertu Giampaolo Di Rosa będzie improwizował – albo mu zadamy jakiś temat, być może publiczność poprosimy, tego jeszcze nie wiem – stwierdził muzyk.

Informacje na temat artystów występujących podczas festiwalu „Organy Archikatedry” oraz biletów wstępu odnaleźć można w internecie pod adresem kapitula.org.

The post Maestro z Włoch na festiwalu „Organy Archikatedry” first appeared on Radio Nowa Kultura.

O zasadach, które muszą spełnić festiwalowi wykonawcy opowiedziała Joanna Wyrzykowska – prezes Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Diecezji Siedleckiej, które jest głównym organizatorem wydarzenia.

– Zgłoszenia powoli dobiegają końca, ale mamy jeszcze ten dzień z kawałkiem, żeby to zgłoszenie wysłać. Tak jak co roku – to jest niezmienne – należy przesłać trzy piosenki o tematyce chrześcijańskiej przez formularz dostępny na naszej stronie internetowej. Jedyną małą zmianą w tym roku jest to, że mogą to być utwory w dowolnym języku. Raczej spotykamy się z tym, że nadal są to piosenki w języku polskim, natomiast ze względu na to, że od tego roku festiwal jest międzynarodowy, dajemy możliwość „szerszej” wersji językowej piosenek. Mamy od tego roku podział na solistów i zespoły. To jest zmiana, która – jak widzimy po liczbie zgłoszeń – była dobrym pomysłem. Na naszej stronie internetowej jest regulamin, w którym opisane są wszystkie informacje dotyczące wymogów piosenek – tego ile mogą trwać, jak powinien wyglądać ich tekst. Jest też formularz zgłoszeniowy – cały czas aktywny – w który wpisujemy najpierw swoje dane a potem wpisujemy teksty piosenek, ich autorów. Załączamy pliki – te trzy nagrania, o których wcześniej mówiłam. I w ten sposób można przesłać zgłoszenie – stwierdziła współorganizatorka festiwalu.

Ogólny program festiwalu tym razem będzie się różnił od poprzednich edycji.

– W tym roku ze względu na to, że jest to XXX edycja festiwalu – więc taki wyjątkowy jubileusz, który łączy się tej samej jesieni z jubileuszem naszego Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży Diecezji Siedleckiego, obchodzącego też trzydziestolecie – festiwal będzie wyglądał delikatnie inaczej, co za niedługi czas wraz z planem wydarzeń zdradzimy. W piątek rozpoczniemy mszą świętą i koncertem uwielbienia, tak jak od wielu lat. Natomiast sobota będzie wyjątkowa. Zaczniemy ten dzień uroczystą mszą świętą, na której będziemy podkreślać trzydziestolecie festiwalu i naszego stowarzyszenia. Potem odbędzie się gala, na którą również wstęp jest wolny i podczas niej będziemy wspominać historię stowarzyszenia i festiwalu. Wieczorem będziemy mieli bal, na który kolejne tury zapisów ruszą już w przyszłym tygodniu, to mogę już tak nieoficjalnie powiedzieć. I niedziela będzie dniem stricte festiwalowym. Będziemy przesłuchiwać wszystkich, którzy zostaną zakwalifikowani do udziału. I po konkursie będziemy ogłaszać wyniki i wręczać nagrody zwycięzcom. W tym roku nie przewidujemy koncertów ze względu na to, że mamy po prostu te inne wydarzenia, na które w tym roku tak bardziej jubileuszowo kładziemy nacisk. Chcemy bardziej pokazać nasze stowarzyszenie, bardziej zaangażować naszych młodych i siebie. I stąd taka decyzja – wyjaśniła Joanna Wyrzykowska.

XXX Międzynarodowy Festiwal Muzyki Chrześcijańskiej „Hosanna Festival” odbędzie się w Siedlcach od 15 do 17 września. Wszystkie szczegółowe informacje dotyczące tego wydarzenia dostępne są w internecie pod adresem: hosannafestival.pl.

Radio Nowa Kultura sprawuje patronat medialny nad tą imprezą.

The post To już ostatnie godziny, by zgłosić się na tegoroczny „Hosanna Festival” first appeared on Radio Nowa Kultura.

O samym wykonawcy i programie koncertu opowiedział główny organizator festiwalu Przemysław Kapitułą.

– Koncert w niedzielę 13 sierpnia to występ gwiazdy włosko-szwajcarskich organistów. Tommaso Mazzoletti wystąpi w archikatedrze warszawskiej. On jest na wpół Szwajcarem, na wpół Włochem. Teraz mieszka w Szwajcarii. On wygrał kilka konkursów organowych i doprowadził w tym kraju do zbudowania nowego instrumentu w stylu organów XIX-wiecznych. Bo Szwajcaria to bogaty kraj i mogą takie instrumenty budować. On wykona program – zaproponowany przez siebie – włoski festiwal symfoniczny. Będą to wymieszane utwory w stylu operowym i klasycznym – Marco Enrico Bossiego, taki typowy romanstyzm. A zakończy utworami Pietro Alessandro Yona. To taki kompozytor włoski, który pisał muzykę organową tak bardzo „dla ucha”, nie szedł w tę współczesność poszukiwania atonalności i innych rozwiązań, tylko chciał swoją muzyką sprawić jak najwięcej przyjemności sprawić słuchaczom. I Tommaso Mazzoletti nagrał chyba trzy płyty kompaktowe wszystkie utwory Pietro Alessandro Yona i teraz dwa z nich posłuchamy – powiedział muzyk.

Koncert organowy Tommaso Mazzolettiego odbędzie się w niedzielę 13 sierpnia o godzinie 16.00 w archikatedrze warszawskiej, która położona jest na Starym Mieście przy ulicy Świętojańskiej 8. Informacje o festiwalu „Organy Archikatedry” są dostępne w internecie pod adresem: kapitula.org.

The post Tommaso Mazzoletti zagra na festiwalu „Organy Archikatedry” first appeared on Radio Nowa Kultura.

Wykonawcę i program koncertu przedstawił twórca festiwalu Przemysław Kapituła.

– Koncert w niedzielę 6 sierpnia to występ profesora z Krakowa – pana Marka Stefańskiego. Przez pewien czas był on organistą krakowskiej Bazyliki Mariackiej, teraz już nie jest poświęcił się bardziej działalności pedagogicznej i koncertowej. Wykona utwory bardzo różne i może takim mniejszym nasyceniu romantycznym a bardziej klasycznym. Na początek utwór baroku francuskiego, następnie suita i barok angielski, później barok niemiecki, klasycyzm austriacki – utrów Josepha Heydna. I to jest ciekawe, bo Heydn pisał utwory na zegar fletowy, bo wtedy prywatne zakłady robiły pozytywki. I jak ktoś chciał w tej pozytywce ładną muzykę, to Heydn ją pisał i w tej pozytywce ją zapisywano. A my w tej chwili te piękne utwory gramy na organach. I na zakończenie potężna „Fantasia op. 113” Gustava Adolfa Merkela, niemieckiego kompozytora. I trzeba powiedzieć, że Merkel pisał tak wyjątkowo, fortepianowo na organy. Tak jak się spojrzy w nuty, gdy się gra, to ma się wrażenie, że to jest napisane na fortepian a to utwór organowy. Dlatego to jest dosyć trudno wykonywać jego utwory – podkreślił muzyk.

Koncert organowy Marka Stefańskiego rozpocznie się w niedzielę 6 sierpnia o godzinie 16.00 w archikatedrze warszawskiej na Starym Mieście. Wszystkie szczegóły dotyczące wydarzeń w ramach festiwalu „Organy Archikatedry” odnaleźć można w internecie pod adresem: kapitula.org.

The post Marek Stefański zagra w ramach festiwalu „Organy Archikatedry” first appeared on Radio Nowa Kultura.