W zapowiedzi filmu „Błogosławiona” można przeczytać: „Zapiski i listy Natalii Tułasiewicz ujawniają bogactwo jej życia wewnętrznego. Wyłaniające się z nich przemyślenia, refleksje, wiersze są wielkim darem dla pokoleń. Szukała ona możliwości uświęcenia świata współczesnego w jego codzienności i dla każdego z nas może stać się w tym względzie inspiracją. Zapiski są głównym spoiwem łączącym wszystkie wątki obrazu filmowego. Kierują one widza ku głębi i tajemnicy osobowości błogosławionej. Tło dla nich stanowią współczesne materiały dokumentalne oraz obrazy archiwalne ukazujące jej działalność patriotyczną. Przenikające się linie dramaturgiczne przedstawiają życie i osobowość postaci w wymiarach: zewnętrznym (osobistym i historycznym) oraz wewnętrznym (twórczym i duchowym). Ten reżyserski zabieg pozwala widzowi uzyskać szerokie i głębokie spojrzenie na postać błogosławionej Natalii, dostrzec wartości, które chciała nam przekazać oraz skonfrontować je z przesłaniem, które Bóg przed każdym z nas stawia: „Kładę dziś przed tobą życie i śmierć, błogosławieństwo i przekleństwo. Wybieraj.” (Pwt 11,26)”

Twórcą dokumentu „Błogosławiona” jest reżyserka Wanda Różycka-Zborowska, która ma na swoim koncie realizację filmów: fabularnego: „Jemioła” oraz dokumentalnych: „Kobieta z węgla”, „Ziarnko”, „Kamień”, „Czarni Baronowie”, „Rycerska krew”, „Pójdź za mną”, „Testament Jana Pawła II”, „Liczę na Was”, „Duśka”, „Przyjaciółki”, „Pod płaszczem Matki”, „Fides et ratio” i Ikona życia misyjnego”. Otrzymała ona liczne nagrody na festiwalach w kraju i zagranicą oraz Ogólnopolską Nagrodę dla twórców „Pierścień Mędrców Betlejemskich” przyznawaną przez Duszpasterstwo Środowisk Twórczych Archidiecezji Poznańskiej 2007 oraz „Feniksa” – nagrodę fundacji Polskich Kawalerów Maltańskich w 2011 roku.

Seans filmu dokumentalnego o bł. Natalii Tułasiewicz pt. „Błogosławiona” oraz spotkanie z reżyserką – Wandą Różycką-Zborowską odbędzie się we wtorek 28 listopada o godzinie 19.00 w ramach „Kina duchowego”. Projekcie organizowane są w Instytucie Duchowości Carmelitanum ojców karmelitów bosych, którego siedziba mieści się w Warszawie przy ulicy Solec 61.

The post Warszawski seans dokumentu o bł. Natalii Tułasiewicz first appeared on Radio Nowa Kultura.

Andrzej Sobczyk, prezes dystrybutora filmu firmy Rafael Film, uchylił rąbka tajemnicy na temat historii opowiedzianej na ekranie.

– Już 15 września polscy widzowie będą mieli okazję zobaczyć „Sound of Freedom – Dźwięk wolności”. Bardzo się cieszę, bo ten film jest w tej chwili na samym szczycie rankingów najbardziej oczekiwanych premier. Co zresztą nie dziwi, ponieważ w innych krajach, gdzie się pojawia, robi nieprawdopodobne poruszenie i też osiąga szczyty rankingów. Sam film opowiada niestety prawdziwą i bardzo trudną historię Tima Ballarda. To jest człowiek, który przez lata był agentem rządowym w Stanach Zjednoczonych i zajmował się walką z handlem ludźmi. Tutaj pierwsze sceny filmu pokazują bardzo niewinny obrazy, w których poznajemy ojca z dwójką dzieci. I te dzieci zostają zaproszone na casting, i są zachęcane do udziału w nim, po którym będą miały możliwość na start w życie w show-businessie. Ojciec się godzi, chcąc dobrze dla swoich dzieci i wierząc, że się naprawdę do tego nadają. I w momencie, gdy przyjeżdża po nie po castingu, okazuje się, że ich nie ma. I wtedy do akcji wkracza wspomniany Tim Ballard. Najpierw odnajduje synka i ten wątek jest stosunkowo szybki. Natomiast główna część filmu opowiada historię ratowania jego siostry, dziewczynki. Niestety, tak jak mówię, film jest historią prawdziwą i rzeczywiście takie opowieści z definicji są trudne, chociaż wiadomo, że przez to wielu widzów docenia „Sound of Freedom” jako bardzo dobry thriller. Natomiast myślę, że warto tutaj powiedzieć i wręcz nawet zacytować już w Polsce pojawiające się opinie na temat tej produkcji, że mimo trudnego tematu jest on niedoścignionym wzorem w opowiadaniu o złu bez epatowania złem. I to jest znakomita wiadomość w tym temacie – powiedział dystrybutor filmu.

Wyprodukowanie filmu „Sound of Freedom” nie przyszło jego twórcom łatwo.

– Losy tej produkcji są bardzo zawiłe, zresztą nie ma się co dziwić ze względu na tematykę, którą porusza i która – jak patrzeć na to, o czym opowiada film – „kole w oczy” bardzo wiele różnych środowisk, szczególnie po drugiej stronie oceanu. Ale też głównym przesłaniem twórców tego filmu jest to, że nawet jeśli temat cię dzisiaj nie dotyka, to otwórz oczy na to, co się dzieje, po to żeby stawić temu opór póki nie jest za późno. Do prac nad tym filmem przystąpiono już w dwa lata po rozpoczęciu działalności przez Tima Ballarda. I jak już został wyprodukowany to został sprzedany do jednego z największych światowych dystrybutorów filmowych czyli Century Fox. Ta firma została później przejęta przez Disneya i w tym momencie film trafił „do zamrażarki”. Jego premiera została odwołana i przez wiele lat tak naprawdę nic więcej się z nim nie działo. To spowodowało taką oddolną reakcję od drugiej strony. To znaczy – twórcy postanowili go odkupić. I to przy udziale takiego amerykańskiego studia i dystrybutora filmów czyli Angel Studio udało się. W USA została zorganizowana tak naprawdę duża zrzutka pieniędzy na to, aby ten film odkupić. A gdy to się udało, film trafił do dystrybucji. I dzisiaj już jesteśmy kilka tygodni po premierach w kilku krajach i bez dwóch zdań możemy powiedzieć o tym, że tam gdzie „Sound of Freedom” się pojawia, odnosi spektakularny sukces – podkreślił Andrzej Sobczyk.

„Dźwięk wolności” zrobił furorę za oceanem.

– Proszę zobaczyć, jakie zawiłe są losy tego filmu, bo oczywiście na początku jest trudna historia, która wydarzyła się naprawdę. Później bardzo szybko następuje jej zekranizowanie. W międzyczasie Jim Caviezel, który gra główną rolę w filmie – znany szczególnie z roli Jezusa w „Pasji” Mela Gibsona – w jednym z wywiadów dla Fox News powiedział, że Hollywood boi się tej historii. Następnie film zostaje „zamrożony”, udaje się go odkupić, trafia do kin i na przykład w Stanach Zjednoczonych trafia na sam szczyt rankingów. W dniu premiery jest jako numer 1, a w całościowym rankingu plasuje się na trzecim miejscu w całym USA, to znaczy za obecnymi hitami – „Barbie” i „Oppenheimer” – co jest absolutnie niespodziewanym wynikiem dla całego świata kinowego. Co z jednej strony cieszy, a z drugiej strony szkoda, że tak dobry film miał takie przeciwności wcześniej. Na początku tego tygodnia otrzymaliśmy też informacje z Ameryki Łacińskiej, że tam z kolei po premierze filmu stał się on numerem 1 w kinach. Jestem ciekaw, jakie losy będą u nas w Polsce – przyznał prezes Rafael Film.

Gdzie w naszym kraju można będzie wybrać się na film „Sound of Freedom”?

– Już 15 września na terenie całego kraju film będzie prezentowany widzom. Już patrząc z poziomu samego dystrybutora, od samego początku – a właściwie zanim mieliśmy możliwość ściągnięcia tego filmu do Polski – mieliśmy właściwie niezliczone zapytania od kin. Co spowodowało, że bardzo wiele kin w bardzo wielu miejscach i na wielu seansach będzie go grać. Co jest bardzo dobrą wiadomością dla widzów, którzy będą mogli go swobodnie zobaczyć. Pełna lista kin dostępna jest na stronie rafaelfilm.pl czyli na stronie dystrybutora. Ona jest na bieżąco aktualizowana. Dodam, że oczywiście w rozpowszechnianie filmu udało się włączyć wszystkie największe sieci kinowe czyli Multikino, Cinema City i Helios oraz oczywiście kina studyjne. Także każdy kto gdzie słyszał o filmie, albo zobaczyć jego zwiastun, który choćby na YouTubie jest dostępny, to będzie chciał go zobaczyć i będzie miał taką możliwość, bo ta lista jest naprawdę szeroka – podkreślił dystrybutor filmu.

Dlaczego zdaniem Andrzeja Sobczyka warto wybrać się do kina na film „Dźwięk wolności”?

– Dla mnie „Sound of Freedom” jest filmem, który koniecznie chciałem zobaczyć. Ja go już oczywiście widziałem jako dystrybutor, natomiast zanim się pojawił to myśl była taka, że to są ważne tematy, na które powinniśmy mieć oczy otwarte. Ale to jest jedna strona, taka bardziej osobista i prywatna. Jednak tutaj warto podeprzeć się tym, co film już zrobił w innych miejscach, gdzie został pokazany oraz jak został przyjęty. Bo jeśli mała produkcja, bez gigantycznej kampanii reklamowej, staje się superhitem na największym rynku kinowym czyli w Stanach Zjednoczonych, pokonując między innymi „Indianę Jonesa” czy „Mission Impossible”, to tym tyłem po prostu trzeba się zainteresować. Druga rzecz to oczywiście opinie ludzi. Polski FilmWeb czyli ta największa baza filmowa w rankingach widzów pokazuje ocenę 8,8 na 10 czyli każdy kto ogląda filmy, i czasem korzysta z tego serwisu, wie, że to jest tak „wysoka półka” i z tymi produkcjami trzeba się zaznajamiać. Na świecie jest równie dobrze, z tym że – jak wiadomo – polska widownia i polski FilmWeb to są ludzie, którzy zobaczyli film na przykład w Stanach Zjednoczonych. W związku z tym ta liczba ocen i komentarzy, czy udostępnień, będzie bardzo mocno wzrastała. A za oceanem już to się wydarzyło i to też pokazuje jak wysoko film jest ceniony przez publiczność – zakończył prezes Rafael Film.

Film „Sound of Freedom” dźwięk wolności będzie można obejrzeć w piątek 15 września na ekranach prawie dwustu kin w całej Polsce. Pełna ich lista dostępna jest na stronie dystrybutora rafaelfilm.pl.

The post Amerykański superhit na ekranach kin w całej Polsce first appeared on Radio Nowa Kultura.

Produkcja ta powstawała od 2019 roku, najpierw pod kierunkiem reżysera Leszka Wosiewicza a następnie Krzysztofa Łukasiewicza. Czas pracy nad tą filmową opowieścią skomplikowała także pandemia, która doprowadziła do przerwania zdjęcia.

Witold Pilecki był oficerem Wojska Polskiego, który walczył między innymi w kampanii wrześniowej 1939 roku, a następnie podczas II wojny światowej zaangażowany był w działania Armii Krajowej. W 1947 roku został on aresztowany przez funkcjonariuszy Urzędu Bezpieczeństwa i po pokazowym procesie w stalinowskim stylu skazany na karę śmierci. 25 maja 1948 roku ten wielki polski patriota został zamordowany w więzieniu na warszawskim Mokotowie strzałem w tył głowy. Do dziś niestety nie udało się odnaleźć szczątków rotmistrza Pileckiego.

Odtwórca głównej roli w „Raporcie Pileckiego” – Przemysław Wyszyński przyznał, że wielkość postaci rotmistrza nie była dla niego ciężarem w pracy nad filmem.

– Starałem się absolutnie nie myśleć o tym bohaterskim wyrazie Witolda, przez jaki to pryzmat go postrzegamy, ale właśnie skupić się na tym, jakim był człowiekiem. To jest opowieść o ludziach, którzy muszą podejmować nieoczywiste decyzje w nieoczywistych okolicznościach. I jakby to, że dzisiaj postrzegamy Witolda Pileckiego jako bohatera jest skutkiem właśnie jego charakteru. I moim zadaniem było dowiedzieć się, jaki ten charakter jego był, co było dla niego ważne, co go motywowało, co go inspirowało i co było dla niego źródłem siły. A cała reszta wydarzeń w jego życiu, czy skutków tych jego podejmowanych decyzji jest rezultatem właśnie tego, kim był Witold Pilecki – stwierdził aktor.

Przemysław Wyszyński podkreślił na co szczególnie zwracał uwagę w budowaniu filmowej postaci Witolda Pileckiego.

– Dla mnie najważniejsze było odnalezienie w postaci Witolda Pileckiego człowieka. Prawdziwego człowieka z krwi i kości, który odczuwa wszystkie możliwe emocje, swobodnie je ujawnia, nie wstydzi się niczego. Jest to człowiek, który ma własne motywacje, ma własne cele, inspiruje się określonymi rzeczami i to tworzy jego konstrukcję psychiczną. Zdekonstruowanie tej postaci na drobne elementy i próba zrozumienia tego, kim był Witold Pilecki, było moim głównym zadaniem, ponieważ chciałem zobaczyć, jak on postrzegał świat, jak go odczuwał, bo z tego wynikały później podejmowane przez niego wszelkie możliwe decyzje. To że pojawiła się w jego życiu Maria Pilecka czy dzieci, co było dla niego wartością samą w sobie, jeżeli to nie było najważniejsze dla niego. To że był oficerem Wojska Polskiego, to też wynikało z tego kim był, jaką miał konstrukcję psychiczną, jak został wychowany. Ten cały portret psychologiczny był dla mnie najbardziej fascynującą częścią tej pracy, ale też i kluczową dla opowiedzenia tej historii. Musiałem czy chciałem zrozumieć, kim tak naprawdę Witold Pilecki jest, jakim jest człowiekiem. I poszukiwałem tego człowieka – podkreślił.

Odtwórca głównej roli w „Raporcie Pileckiego” uznał, że widzowie tej produkcji będą mogli poznać dość szczegółowo historię życia rotmistrza.

– Język, jakim opowiadana jest ta historia na ekranie, może być zaskakujący ia na pewno pozwala również opowiedzieć o bardzo wielu wątkach czy rzeczach z historii życia Witolda Pileckiego. Myślę, że dobór środków czy konwencji do opowiedzenia tej historii sprawił, że może być ona tak szczegółowa i może również opowiedzieć o życiu Witolda w jego różnych przejawach czy aspektach, nawiązując zarówno do etapu jego życia w latach trzydziestych jeszcze w Sokurczach, jak również czasów wojennych i później powojennych. Wydaje mi się, że w dwóch godzinach udało się chyba twórcom przynajmniej zaznaczyć pewne istotne wątki z życia Witolda, które są niezbędne do pełnego zobaczenia, czy dostrzeżenia, tej wielowymiarowości postaci Witolda Pileckiego – przyznał aktor.

Przemysław Wyszyński wyjaśnił, że pomimo trudności w realizacji filmu udało mu się przez cały czas żyć rolą rotmistrza Pileckiego.

– Rzeczywiście pandemia przerwała naszą pracę, ale we mnie proces nie został przerwany. Witold towarzyszył mi również w trakcie tej przerwy spowodowanej pandemią. I nie wiedzieliśmy też kiedy wrócimy na plan, więc ta gotowość była we mnie cały czas. Stąd też to opóźnienie z premierą filmu, ale mam nadzieję, że już teraz mogę państwa serdecznie zaprosić do kina. Przyjdźcie proszę, zobaczcie i miejcie własne zdanie na jego temat – zakończył odtwórca roli Witolda Pileckiego.

Paulina Chapko. odtwórczyni roli Marii Pileckiej, żony rotmistrza, powiedziała, że praca nad tym filmem dała jej dużo satysfakcji.

– Castingi do tego filmu były wieloetapowe i niełatwe. Ale ja muszę powiedzieć, że jak się dowiedziałam, że dostałam tę rolę i jest propozycja, żebym zagrała Marię Pilecką, to było dla mnie takie spełnienie marzeń, bo ja zawsze chciałam zagrać w takiej dużej historycznej, kostiumowej produkcji. Pamiętam, że jak byłam dziewczynką i chciałam zostać aktorką właśnie dlatego, żeby grać w kostiumie. I to dla mnie było wtedy takie marzenie, no i to się zrealizowało – podkreśliła.

Dla Pauliny Chapko spowodowana przez pandemię przerwa w pracy nad filmem była pewnym wyzwaniem.

– Film powstawał bardzo długo. Zdjęcia były wstrzymywane, potem znowu trzeba było trochę na nowo doszukiwać się w sobie tych emocji. I nie było to łatwe. Ale my byliśmy dobrze przygotowani i spędziliśmy naprawdę wiele, wiele godzin na pracy – takiej merytorycznej, intelektualnej, ale dla mnie też to była taka praca z emocjami. Kiedy ja już poczułam tę bohaterkę „w sobie”, no to ona już tam przetrwała i myślę, że zostanie ze mną już na zawsze – przyznała aktorka.

Odtwórczyni roli Marii Pileckiej opowiedziała o kobiecych wątkach w tej filmowej produkcji.

– Było dla nas bardzo ważne, żeby oddać te relacje Marii i Witolda jakoś tak właśnie bardzo emocjonalnie. Bo ten film jest taki bardzo męski, brutalny dosyć, a ja pomyślałam, że ta moja rola powinna być o miłości właśnie, żeby wprowadzić taką inną barwę do filmu. Dla mnie to było najważniejsze, żeby spróbować uchwycić te relacje. Bo o ile Przemek Wyszyński, grający Witolda, ma tam różne inne konteksty w filmie, to tak Maria jest tutaj tylko w kontekście jego. I spędziliśmy wiele godzin rozmawiając, jaki to był związek w ogóle. I próbując właśnie to uchwycić, jak to było? Przecież oni tak wiele czasu spędzali osobno. To jest też przecież o rozłące, o tęsknocie. Mam wrażenie, że jakoś tak udało się to nam uchwycić – stwierdziła.

Paulina Chapko przyznała, że włożyła wiele wysiłku w odegranie roli Marii Pileckiej.

– Ja pierwszy raz miałam takie doświadczenie w mojej karierze, że grałam postać historyczną, realistyczną, taka, która do tej pory jest żywa w pamięci wielu osób. Czułam jakiś taki rodzaj odpowiedzialności i szacunku do życiorysu Marii. Ale jednak trzeba pamiętać, że to jest film fabularny czyli jest to artystyczna interpretacja tego tematu i też tej postaci, którą przecież ja wpuszczam w swoje ciało i w swoje emocje. I o ile ja się bardzo szczegółowo zapoznałam z informacjami i życiorysem Marii, tymi wspomnieniami, które się zachowały, o tyle tutaj musiałam to „przefiltrować” przez własny system emocjonalny. Proces przygotowania tego filmu był na tyle długi, że miałam czas na to, żeby jakby przejść przez całe życie Marii. My na początku kręciliśmy dosyć linearnie te sceny. Zaczęliśmy od tych scen jeszcze przed wojną i zbudowaliśmy tak „w sobie”, w swoich sercach, to ich życie – Marii i Witolda – przed wojną. Jak oni jeszcze tak żyli – wydaje się to takie idylliczne życie, w porównaniu do tego, co się potem zdarzyło – jak oni się poznali, jakie są te ich pierwsze lata wspólne. No a potem przechodziliśmy przez ten etap wojny i tego wszystkiego, co się działo po wojnie. I myślę, że – przez to, że ten proces przygotowania był taki długi – miałam czas na to, żeby ta postać we mnie się rozwinęła i żeby dorosła we mnie. I te emocje, które były coraz bardziej intensywne, pracowały na przykład na tę ostatnią scenę, taką mocną. To jest scena kiedy Maria po raz ostatni rozmawia z Witoldem. Odwiedza go w areszcie podczas procesu. I wtedy staje się jasne dla niej, dla niego chyba też w tym momencie, że już więcej się nie spotkają. I to była dla mnie bardzo trudna, do tej pory jest, bo jak oglądam to bardzo porusza mnie ta scena. I jest jakąś taką puentą tego całego filmu dla mnie – z perspektywy mojej bohaterki – dodała aktorka.

Film „Raport Pileckiego” gości na ekranach polskich kin od 1 września. Produkcja została zakwalifikowana do Konkursu Głównego tegorocznego Festiwalu Polskich Filmów Fabularnych w Gdyni.

The post Wielka filmowa produkcja o rotmistrzu Pileckim już w kinach first appeared on Radio Nowa Kultura.

Reżyser filmu – Mariusz Pilis przyznał, że do podjęcia pracy nad tym dokumentem skłoniła go zaskakująca korespondencja.

– Zetknąłem się z listem, który wydawał mi się całkowicie „kosmiczny”. Z listem z Niemiec, który adresowany był do rodziny Ulmów, adresowany przez córkę kata tej rodziny. I to był dla mnie punkt wyjścia i motywacja do tego, żeby popatrzeć trochę na drugą stronę tej historii. Na historię mordu na rodzinie Ulmów i ukrywanych przez nich Żydów z perspektywy katów – czyli próba dotarcia do informacji i do wiedzy na temat: kim są, co robili po wojnie, w jaki sposób funkcjonowali? Przez wiele, wiele lat starałem się tę wiedzę zgłębić. I historia Ulmów jest rzeczywiście w filmie „kręgosłupem”, natomiast wszystkie elementy zmierzają do tego, aby poznać też tych, którzy doprowadzili do tej zbrodni i ją wykonali – podkreślił twórca filmu.

Z jakimi materiałami mogą zapoznać się widzowie dokumentu „Historia jednej zbrodni”?

– W tym filmie można zobaczyć niepublikowaną całą masę zdjęć i historii, które – z racji tego, że przez te dziesięć lat, kiedy powstawał film – nikt oprócz mnie ich nie dokumentował. Są tam unikalne zdjęcia ze spotkań między innymi z córką kata Ulmów, ze sprzedaży artefaktów i archiwów po tym zbrodniarzu. I wiele, wiele innych elementów, które razem stanowią o istocie filmu, o którym możnaby powiedzieć, że jest to kwestia tego, co pamiętamy, jak pamiętamy? I czy wspólnie z Niemcami mamy jedną pamięć, czy też różne pamięci dotyczące zbrodni II wojny światowej? I oczywiście zbrodni na Ulmach. Tam ona nie istnieje. Tutaj doczekała się wielkiego muzeum i również tego momentu, w którym rodzina Ulmów będzie beatyfikowana – przyznał Mariusz Pilis.

Film dokumentalny „Historia jednej zbrodni” trafił na ekrany polskich kin 9 czerwca 2023 roku. Pełna lista miejsc, gdzie jest on prezentowany, znajduje się na stronie dystrybutora tej produkcji – firmy Rafael Film.

The post Już w kinach dokument o niemieckiej zbrodni na rodzinie Ulmów first appeared on Radio Nowa Kultura.

O tej produkcji opowiedział nam Karol Regulski, manager ds. organizacyjno-kulturalnych Katolickiego Centrum Kultury „Dobre Miejsce”.

– Film pod tytułem „Sundown” w reżyserii Michaela Franco to nasza propozycja na czerwcowe „Forum Filmów Nie-Zwyczajnych”. Pokaz odbędzie się w niedzielę 11 czerwca o godzinie 18.00 w „Dobrym Miejscu” przy ulicy Dewajtis 3 w Lesie Bielańskim. „Sundown” – zachód słońca, tak można by przetłumaczyć tytuł tej produkcji. Czy film jest rzeczywiście sielanką, jak można by się spodziewać, czytając opis akcji toczącej się podczas wakacji w meksykańskim kurorcie Acapulco? Na pewno nie, ponieważ reżyser zadbał o to, by w filmie pojawiło się wiele nieoczywistych zwrotów akcji. Ta produkcja stawia też bardzo trudne i głębokie, egzystencjalne pytania o sens życia, o relacje, o rodzinę. Myślę, że nie ma innej, lepszej drogi, jak po prostu przyjść na nasz pokaz, zobaczyć film i spróbować o nim podyskutować – przyznał przedstawiciel „Dobrego Miejsca”.

Niedzielny wieczór to nie tylko okazja do obejrzenia samego filmu.

– „Forum Filmów Nie-Zwyczajnych” to wspaniała przestrzeń do dyskusji, ponieważ pokazujemy w tym cyklu filmy, które może czasami paradoksalnie bywają zwyczajne, ale zawsze skłaniają do poglębienia tematu, co bezbłędnie udaje się podczas rozmów. Dyskusje te prowadzi znakomity filmoznawca – ojciec Marek Kotyński, teolog duchowości, wykładowca Akademii Katolickiej w Warszawie. Pytania o rodzinę, miłość, pieniądze, ich rolę w życiu, kwestie takie jak honor, wartości najwyższe, wartości wobec których każdy człowiek, bez względu na religię, musi się jakoś ustosunkować, to to co jest wspólnym mianownikiem wszystkich produkcji pokazywanych podczas naszego cyklu „Forum Filmów Nie-Zwyczajnych – podkreślił Karol Regulski.

Więcej informacji o seansie filmu „Sundown” w ramach „Forum Filmów Nie-Zwyczajnych” odnaleźć można na stronie internetowej „Dobrego Miejsca”.

The post „Sundown” w ramach czerwcowego „Forum Filmów Nie-Zwyczajnych” first appeared on Radio Nowa Kultura.

Andrzej Sobczyk z firmy Rafael FIlm, która jest dystrybutorem tej produkcji, nie ukrywa satysfakcji ze sprowadzenia jej do naszego kraju.

– Bardzo cieszę się, że możemy pokazać polskim widzom film „Niebo nie może czekać”. Film opowiada historię Carla Acutisa. Carlo to młody chłopak, mieszkający we Włoszech, który w swoim krótkim życiu – ponieważ miał tylko piętnaście lat w momencie, kiedy zmarł – dokonał tak bardzo wiele, że dzisiaj jestem pewien – patrząc z boku na co to, co się dzieje wokół jego osoby – staje się jednym z najpopularniejszych świętych Kościoła. A był osobą, która z jednej strony była taka bardzo zwykła, bardzo normalna, taka jak młodzież w dzisiejszym świecie. Zakochany w nowych technologiach, w komputerach, programista, tworzył strony internetowe. A jednocześnie pasjonat życia i pasjonat wiary, który już na samym początku swojego młodego życia poznał i pokochał Pana Jezusa, szczególnie w Najświętszym Sakramencie, przyjmując najpierw pierwszą Komunię Świętą, a później będąc każdego dnia na Eucharystii. Stał się człowiekiem, który w swoim krótkim, ale bardzo intensywnym życiu, dał takie świadectwo wiary, do którego dzisiaj tak wiele osób na całym świecie wraca. I to jest przepiękne. Jeśli zaś chodzi o „Niebo nie może czekać” to jest to film dokumentalny. I ja przyznam, że bardzo się cieszę, że o Carlo jest dokument. Z tego względu, że mamy dość nietypową możliwość, aby zobaczyć osobę błogosławioną, taką jaką ona była, na na przykład archiwum rodzinnym – na zdjęciach rodzinnych, na filmikach. To jest przeurocze i przepiękne, gdy patrzymy na młodego człowieka, pełnego takiej wiary pełnej radości, entuzjazmu. I nie jest on daleki, nie jest on odległy od nas, że musimy go sobie tak wyobrażać jakoś tak specjalnie. Tylko po prostu patrzymy na ekran i widzimy Carla na przykład tak, jak mama, albo słuchamy jego mamy, jego przyjaciół. Bardzo dobrze, że o Carlo Acutisie powstał właśnie film dokumentalny – przyznał dystrybutor.

Czy film o Carlo Acutisie może trafić tylko do młodego pokolenia?

– Mimo że tak na „pierwszy rzut oka” rzeczywiście patrzymy na Carlo jako na nastolatka, w związku z tym zainteresuje młodzież albo młodszych nawet jeszcze, to jednak nie. Carlo, rzekłbym wręcz, że niesie wręcz swoją osobą, swoim świadectwem coś, co jest nie tylko potrzebne, ale powiedziałbym takie upragnione i wytęsknione dla ludzi starszych, w sensie niekoniecznie będących młodzieżą. Mam tu na myśli entuzjazm wiary. Taką wiarę radosną, przeżywaną z podniesioną głową. To jest coś, co powinno cechować każdego katolika, każdego chrześcijanina. Carlo nam to daje i to jest taka mocna inspiracja. Czy nasza relacja z Panem Bogiem rodzi taką wewnętrzną, duchową radość? Jestem pewien, że tak być powinno w zdrowej wierze i w zdrowej relacji z Panem Bogiem. Carlo to pokazuje i nic tylko trzeba się od niego uczyć i to naśladować – stwierdził przedstawiciel firmy Rafael Film.

Produkcja o młodym włoskim błogosławionym jest od kilku dni dostępna dla polskich widzów.

– Film „Niebo nie może czekać” jest w polskich kinach od 19 maja. Pełna lista kin dostępna jest na stronie internetowej rafaelfilm.pl. Tam można codziennie sobie „rzucić okiem” na zaktualizowaną listę kin. Pewne kina dochodzą, a pewne z tej listy znikają. Ważne jest też to, aby osoby, które nie mają filmu w bliskości swego miejsca zamieszkania, nie zrażały się tym, tylko wykonały jedną prostą akcję. Właściwie każde kino w Polsce jest gotowe na to, aby ten film pokazać. W związku z tym, jeśli są widzowie, trzeba się z kinem skontaktować i powiedzieć: My chcemy film „Niebo nie może czekać”. A jestem pewien, że kino szybko taki pokaz jest w stanie zorganizować. Mówię oczywiście o przypadku, gdy filmu nie ma w repertuarze kina w danym momencie. Bardzo serdecznie zapraszam. „Niebo nie może czekać” – pasjonująca historia Carla Acutisa – podkreślił Andrzej Sobczyk.

Film „Niebo nie może czekać. Historia Carla Acutisa” miał światową premierę 24 lutego 2023 roku. Reżyserem tego dokumentu jest Hiszpan Jose Maria Zavala – twórca m.in. filmów: „Tajemnica Ojca Pio” i „Wojtyła. Śledztwo”.

The post Historia życia patrona internetu już na ekranach kin first appeared on Radio Nowa Kultura.

Jedna ze współorganizatorek Festiwalu „Musica Sacra” Anna Bacza opowiedziała Radiu Nowa Kultura o początkach tej imprezy.

– Festiwal „Musica Sacra” w Skoczowie jest pokłosiem wizyty Jana Pawła II w 1995 roku. W ten sposób chcieliśmy upamiętnić to niezwykłe wydarzenie w historii naszego miasta. Właśnie przez kulturę, sztukę, ale nie jakby samych dla siebie, ale Papież Polak prosił, by nie budować mu pomników, tylko zrobić coś dobrego dla ludzi. Festiwal ma zawsze wymiar upamiętniający jego pobyt, ale też pomocowy – zbieramy środki czy to dla hospicjum, czy jak w tym roku będzie to wsparcie dla budującego się domu dla niepełnosprawnych chłopców w Skoczowie. Pierwszy festiwal odbył się w 1996 roku czyli rok po pobycie Jana Pawła II. Zawsze organizowany jest w maju, zawsze z datą obejmującą 22 maja czyli dzień, w którym Jan Paweł II w Skoczowie był. I tylko raz nie był możliwy do przygotowania z powodu epidemii COVID – podkreśliła przedstawicielka Stowarzyszenia Panorama Sztuki Chrześcijańskiej „Musica Sacra” w Skoczowie.

W programie tegorocznej imprezy znalazły się między innymi wydarzenia dla miłośników muzyki.

– W tym roku zorganizowaliśmy dwa koncerty. Jeden z nich w kościele katolickim pod wezwaniem Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Skoczowie. I to jest koncert w niedzielę 21 maja w wykonaniu Krzysztofa Antkowiaka, pod niezwykłym tytułem: „Uśmiech zmienia wszystko”, i jest dedykowany pamięci księdza Piotra Pawlukiewicza. I drugi – w poniedziałek 22 maja, w dniu wspomnienia pobytu świętego Jana Pawła II w Skoczowie – w kościele ewangelickim Świętej Trójcy – koncert „Znak pokoju”, podczas którego wystąpi Łukasz Nowicki z towarzyszeniem muzyków – powiedziała Anna Bacza.

Twórcy festiwalu pomyśleli też o spotkaniach z dobrym filmem.

– Organizujemy w ramach festiwalu trzy spotkania kinowe z niezwykle wartościowymi filmami chrześcijańskimi. I w tym roku zaczynamy „Festiwal filmowy z duszą” – jak go nazwaliśmy. Każdego dnia – 20, 21 i 22 maja o godzinie 15.00 – w naszym niezwykłym Teatrze Elektrycznym będą wyświetlane filmy. Pierwszy to „Bóg nie umarł”, drugi – „Dotknij nieba” i ostatni „Największy dar”. Wejście jest bezpłatne, trzeba tylko pobrać wejściówki – wyjaśniła współorganizatorka festiwalu.

Jak się okazuje, w programie tegorocznego festiwalu znalazły się także inne, ciekawie zapowiadające się wydarzenia.

– Rozpoczynamy w sobotę 20 maja wernisażem „Życie jest piękne”, podczas którego promujemy bardzo niezwykłą, utalentowaną lokalną artystkę malarkę Joannę Lennert. Towarzyszyć jej będzie wieczór poezji w wykonaniu Edyty Hanslik. Dodatkową wystawą, która będzie towarzyszyć naszemu festiwalowi będzie ekspozycja „25 lat Musica Sacra z muzyką i sztuką”, która w formie zdjeć prezentuje większy wycinek naszej festiwalowej i kulturalnej działalności. Też niezwykłą rzeczą jest tegoroczny fotograficzny konkurs szkolny „Niepowtarzalne piękno architektury sakralnej gminy Skoczów”. Co roku przygotowujemy dla młodzieży jakąś formę uczestnictwa w kulturze i w tym wspomnieniu Jana Pawła II. W tym roku jest to konkurs fotograficzny i mamy nadzieję go rozstrzygnąć w trakcie poniedziałkowego koncertu. Bardzo serdecznie zapraszamy na pełne artyzmu, wspomnień i wzruszeń spotkanie przyjaciów czyli Festiwal „Musica Sacra” w Skoczowie od 20 do 22 maja 2023 roku – zakończyła Anna Bacza.

Wszystkie szczegółowe informacje dotyczące programu festiwalu w Skoczowie odnaleźć można w internecie na stronie organizatora czyli Stowarzyszenia Panorama Sztuki Chrześcijańskiej „Musica Sacra”.

The post W Skoczowie festiwalowa pamięć o Papieżu Polaku first appeared on Radio Nowa Kultura.

Karol Regulski, manager ds. organizacyjno-kulturalnych „Dobrego Miejsca” w imieniu organizatorów zaprosił naszych słuchaczy na film.

– Na kwietniowym Forum Filmów Nie-Zwyczajnych „Dobre Miejsce” i Akademia Katolicka, reprezentowana przez ojca doktora Marka Kotyńskiego, który zaprasza na cykl kina dyskusyjnego, pokażą film dokumentalny Łukasza Wosia pod tytułem „Nowicjusz”. Film dotyka tematu wyboru drogi życiowej, pokazuje początki młodych mężczyzn wstępujących do nowicjatu zakonnego u dominikanów. Produkcja ta stawia wiele ważnych pytań, ale myślę, że prezentuje kilka ciekawych odpowiedzi. Serdecznie zapraszamy do wzięciu udziału w naszym pokazie. A na seans filmu „Nowicjusz” z cyklu Forum Filmów Nie-Zwyczajnych zapraszamy w najbliższą sobotę 15 kwietnia o godzinie 18.00 do auli imienia błogosławionego księdza Jerzego Popiełuszki przy ulicy Dewajtis 3 w „Dobrym Miejscu” w Warszawie – powiedział organizator.

Forum Filmów Nie-Zwyczajnych to ciekawy cykl dla miłośników kina.

– To co od lat wyróżnia Forum Filmów Nie-Zwyczajnych to fakt, że można wziąć udział w dyskusji po seansie. Kino dyskusyjne o tyle pogłębia sam odbiór filmu, że możemy wspólnie z innymi ludźmi wymienić swoje doświadczenia, swoje uwagi, rozwiać wątpliwości, czasami zadać pytania a czasami a czasami nawet się pokłócić. Myślę, że to co w tym Forum Filmów Nie-Zwyczajnych jest najważniejsze to właśnie możliwość wzięcia udziału w dyskusji oraz to, że redemptorysta ojciec doktor Marek Kotyński zawsze wybiera dobre filmy – stwierdził Karol Regulski.

Wszystkie szczegóły dotyczące uczestnictwa w seansie filmu „Nowicjusz” można odnaleźć w internetowym serwisie Katolickiego Centrum Kultury „Dobre Miejsce”.

The post Seans „Nowicjusza” w ramach Forum Filmów Nie-Zwyczajnych first appeared on Radio Nowa Kultura.

Prezentujemy pełną listę zdobywców nagrody.

Najlepszy film

„Wszystko wszędzie naraz” – Daniel Kwan i Daniel Scheinert oraz Jonathan Wang

Najlepsza reżyseria

Dan Kwan i Daniel Scheinert „Wszystko wszędzie naraz” 

Najlepsza aktorka w roli głównej

Michelle Yeoh „Wszystko wszędzie naraz”

Najlepszy aktor w roli głównej

Brendan Fraser „Wieloryb” 

Najlepsza aktorka w roli drugoplanowej

Jamie Lee Curtis „Wszystko wszędzie naraz” 

Najlepszy aktor w roli drugoplanowej

Ke Huy Quan „Wszystko wszędzie naraz”

Najlepszy scenariusz adaptowany

„Women Talking” – Sarah Polley (na podstawie powieści Miriam Toews)

Najlepszy scenariusz oryginalny

„Wszystko wszędzie naraz” Dan Kwan i Daniel Scheinert  

Najlepszy pełnometrażowy film międzynarodowy

„Na Zachodzie bez zmian” (Niemcy, reż. Edward Berger)

Najlepszy aktorski film krótkometrażowy

„An Irish Goodbye” Tom Berkely i Ross White

Najlepszy krótkometrażowy film animowany

„Chłopiec, kret, lis i koń” Charlie Mackesy i Matthew Freud

Najlepszy pełnometrażowy film animowany

„Pinocchio” Guillermo del Toro, Mark Gustafson, Gary Ungar i Alex Bulkley

Najlepszy film dokumentalny

„Nawalny” Daniel Roher, Odessa Rae, Diane Becker, Melanie Miller i Shane Boris

Najlepszy krótkometrażowy film dokumentalny

„Zaklinacze słoni” Kartiki Gonsalves i Guneet Monga

Najlepsza muzyka do filmu

Volker Bertelmann „Na Zachodzie bez zmian” 

Najlepsza piosenka

„Naatu Naatu” z filmu „RRR” – muzyka: M. M. Keeravani; tekst: Chandrabose

Najlepszy dźwięk

„Top Gun: Maverick” Mark Weingarten, James H. Mather, Al Nelson, Chris Burdon i Mark Taylor

Najlepsze zdjęcia

James Friend „Na Zachodzie bez zmian” 

Najlepszy montaż

Paul Rogers „Wszystko wszędzie naraz”

Najlepsza scenografia

Christian M. Goldbeck i Ernestine Hipper „Na Zachodzie bez zmian” 

Najlepsza charakteryzacja

Adrien Morot, Judy Chin i Anne Marie Bradley „Wieloryb”

Najlepsze kostiumy

Ruth Carter „Czarna Pantera: Wakanda w moim sercu” 

Najlepsze efekty wizualne

„Avatar: Istota wody” Joe Letteri, Richard Baneham, Eric Saindon i Daniel Barrett

The post Oscary 2023 first appeared on Radio Nowa Kultura.

Orły 2023 – lista Laureatów

NAJLEPSZY FILM

• „Io”, reż. Jerzy Skolimowski

NAJLEPSZA REŻYSERIA

• Jerzy Skolimowski „Io”

NAJLEPSZY SCENARIUSZ

• Jerzy Skolimowski, Ewa Piaskowska „Io”

NAJLEPSZE ZDJĘCIA

• Michał Dymek „Io”

NAJLEPSZA SCENOGRAFIA

• Marcelina Początek-Kunikowska „Orzeł. Ostatni patrol”

NAJLEPSZA MUZYKA

• Paweł Mykietyn „Io”

NAJLEPSZA GŁÓWNA ROLA MĘSKA

• Dawid Ogrodnik „Johnny”

NAJLEPSZA GŁÓWNA ROLA KOBIECA

• Dorota Pomykała „Kobieta na dachu” 

NAJLEPSZA DRUGOPLANOWA ROLA MĘSKA

• Andrzej Seweryn „Śubuk”

NAJLEPSZA DRUGOPLANOWA ROLA KOBIECA

• Maria Pakulnis „Johnny”

NAJLEPSZY FILM DOKUMENTALNY

• „Lombard” reż. Łukasz Kowalski

NAJLEPSZY FILMOWY SERIAL FABULARNY

• „Wielka woda” reż. Jan Holoubek, Bartłomiej Ignaciuk, scen. Kasper Bajon, Kinga Krzemińska, prod. Telemark dla Netflix

ODKRYCIE ROKU

• Damian Kocur „Chleb i sól”

NAJLEPSZY MONTAŻ

• Agnieszka Glińska „Io”

NAJLEPSZE KOSTIUMY

• Dorota Roqueplo „Brigitte Bardot cudowna”

NAJLEPSZA CHARAKTERYZACJA

• Lilianna Gałązka „Johnny”

NAJLEPSZY DŹWIĘK

• Radosław Ochnio, Michał Fojcik „Orzeł. Ostatni patrol”

NAJLEPSZY FILM EUROPEJSKI

• „Ennio” reż. Giuseppe Tornatore (Włochy), dystrybucja w Polsce – Best FIlm

NAGRODA PUBLICZNOŚCI (wyłoniona w głosowaniu użytkowników Wirtualnej Polski)

• „Johnny” reż. Daniel Jaroszek

ORZEŁ ZA OSIĄGNIĘCIA ŻYCIA

• Jan A. P. Kaczmarek

Organizator: Niezależna Fundacja Filmowa, Polska Akademia Filmowa
Partnerzy: PwC Polska, Samorząd Województwa Mazowieckiego – Mazowsze serce Polski
Współfinansowanie: Polski Instytut Sztuki Filmowej
Oficjalny nadawca: CANAL+ Polska
Wsparcie organizacyjne: boxoffice.pl, Krakow Film Foundation

Sponsorzy:
Lexus Warszawa-Wola
Rö legal – kancelaria Rö Radwan-Röhrenschef Petruczenko Piechota Sp. k.
Bobbi Brown Cosmetics
Jean Louis David Polska
Polonia Palace Hotel

Obsługa fotograficzna: AKPA Polska Press Sp. z o.o. – agencja informacyjna i fotograficzna

The post ORŁY 2023 first appeared on Radio Nowa Kultura.